2 χρόνια μετά: είμαι μαμά και οδηγώ αυτοκίνητο!

 

Να 'μαι πάλι. Θα μου πεις: έπρεπε να πέσει λοιμός για να επανεμφανιστώ; Μεσολάβησαν τόσα πολλά από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ, τον Ιανουάριο του 2018. Πέραν της πανδημίας που ήδη μετρά πάνω από έναν χρόνο, το σπουδαιότερο είναι ότι τον Σεπτέμβριο του 2019 έγινα μαμά -δύο λέξεις που συμπυκνώνουν μέσα τους τόσο περιεχόμενο που είναι αδύνατον να καλυφθεί σε μία μόνο ανάρτηση. Ή και σε εκατό. Πώς να περιγράψω σε μερικές γραμμές τον κυκεώνα από συναισθήματα και τον επαναπροσδιορισμό αξιών που συνοδεύουν τον ερχομό ενός ολοκαίνουριου ανθρωπάκου; Μαζί επαναπροσδιορίζονται οι σχέσεις, οι ισορροπίες, τα όρια. Η αϋπνία δοκιμάζει τα νεύρα, το ίδιο και οι συναισθηματικές αναταράξεις της λοχείας. Η μητρότητα είναι αυτό που λέμε «work in progress», ποτέ δεν ολοκληρώνεται εντελώς, αφού το ίδιο το παιδί δεν είναι κάτι στατικό.

Ο γιος μου (τι υπέροχη, τι χορταστική λέξη!) είναι σήμερα 18 μηνών. Ένα αεικίνητο πλάσμα με μαγουλάκια για δάγκωμα και αχόρταγα σκούρα μάτια που περιεργάζονται τα πάντα. Ημέρα την ημέρα, τον παρακολουθώ με θαυμασμό να εξελίσσεται σε ένα χαδιάρικο, χαμογελαστό και παιχνιδιάρικο ανθρωπάκι και η καρδιά μου ξεχειλίζει από τόση τρυφερότητα που νομίζω πως θα εκραγεί.

Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου να αφιερώσω μία σύντομη παρέμβαση σε όλους όσους προσπαθείτε ακόμη για ένα παιδί: σε εσάς που ίσως έχετε απογοητευτεί, απελπιστεί, κουραστεί, αηδιάσει, σε εσάς που έχετε υποστεί το ένα χαστούκι μετά το άλλο, σας εγγυώμαι ότι όλα όσα περνάτε αξίζουν τον κόπο (και τα χρήματα και τις θυσίες) – τα αξίζουν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, πέρα για πέρα. Και σας διαβεβαιώ με το χέρι στην καρδιά ότι μπορείτε να το καταφέρετε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ποιος θα είναι αυτός ο τρόπος, αυτό είναι κάτι που εναπόκειται σε εσάς να αποφασίσετε. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω:

Το 2019 έκλεισε με εξαιρετικά θετικό πρόσημο, αφού κατάφερα να επιτύχω τους περισσότερους από τους στόχους που είχα θέσει στην αρχή της χρονιάς, με σπουδαιότερο απ' όλους την πραγματοποίηση του ονείρου της ζωής μου: να αποκτήσω ένα παιδί. Με την ίδια αισιοδοξία, έκανα τον προγραμματισμό μου και για το 2020. Ο κύριος άξονας πάνω στον οποίον δόμησα τους μερικότερους στόχους μου (αυτό που αποκαλούν theme οι αλλοδαπές bloggers) ήταν η Απόλαυση: το 2020 σκόπευα να απολαύσω την μητρότητα και την συντροφικότητα στην σχέση μου, να χαρώ κάθε στιγμή που μου χαρίζεται με τους αγαπημένους μου. Κι αυτό γιατί πέρασα τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής του γιου μου αγωνιώντας για τα πάντα, όπως οι περισσότερες πρωτάρες μαμάδες άλλωστε. Έτσι, όμως, δεν ζούσα στο παρόν κι οι στιγμές γλιστρούσαν δίπλα μου, όσο εγώ αναρτούσα σε ομάδες sleep training στο Facebook αναζητώντας απεγνωσμένα μία λύση στα προβλήματα ύπνου του μωρού.

Την συνέχεια την γνωρίζετε: μας βρήκε ο COVID-19 και έκτοτε κάθε απόπειρα στοχοθεσίας φαντάζει τουλάχιστον γελοία. Όχι πως είμαι από αυτούς που προφητεύουν το τέλος του κόσμου. Κάθε άλλο. Ωστόσο, όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος που ενημερώνεται από έγκυρες πηγές και όχι από ιστολόγια τύπου timaskrivoun.blogspot.com), δεν μπορώ να μην ανησυχώ για την υγεία των δικών μου ανθρώπων, για την ύφεση που προβλέπεται στην παγκόσμια οικονομία, καθώς και για τις επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό. Πρόκειται για ένα αιφνίδιο γεγονός με απρόβλεπτες προεκτάσεις που ανατρέπει εντελώς τον σχεδιασμό κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, χωρίς καν να λάβουμε υπ' όψιν το τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Είναι, δηλαδή, ένας «Μαύρος Κύκνος», όπως τον περιγράφει ο Nassim Taleb στο ομώνυμο βιβλίο του και μάλιστα ένας αρνητικός «Μαύρος Κύκνος». (Χαρακτηριστικοί αρνητικοί «Μαύροι Κύκνοι» ήταν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 και η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008).

Την ώρα που γράφω αυτές εδώ τις γραμμές, διανύουμε ήδη την κορύφωση του τρίτου κύματος της πανδημίας, με τα κρούσματα να ξεπερνούν τις 2.000, ενώ κάποιοι ειδικοί προβλέπουν ότι θα υπερβούν και τις 3.000. Κι αυτή η εβδομάδα αναμένεται να είναι "κρίσιμη", όπως και ούτε θυμάμαι πόσες εβδομάδες πριν από αυτήν. Φυσικά και έχουμε κουραστεί. Μας λείπουν οι φίλοι μας, μας λείπουν οι δικοί μας, τους οποίους βλέπουμε αραιά και πού (αν και, ομολογώ, είμαστε κάπως πιο χαλαροί τώρα που έχουν κάνει το εμβόλιο). Ανησυχούμε για την υγεία τους και την δική μας. Κυρίως, ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και πόσο ακόμη θα διαρκέσουν τα «μέτρα» κι αυτή η αβεβαιότητα μεγεθύνει τις αγωνίες μας. Ποιος θα είναι ο αντίκτυπος στην οικονομία; Πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν; Θα είναι οι δικές μας μέσα σε αυτές; Πότε θα μπορέσουμε να πάμε κινηματογράφο ή θέατρο ή σε μία εκδήλωση ή για έναν καφέ, χωρίς να φοβόμαστε τον διπλανό μας; Πότε θα επιστρέψουμε στην «κανονικότητα»;

Εξακολουθούμε και μένουμε σπίτι, λοιπόν, και ζούμε την ημέρα της μαρμότας από τον περασμένο Μάρτιο, με βραχέα φωτεινά διαλείμματα. Χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια με τις δουλειές του σπιτιού και το μωρό, χωρίς τα ταπεράκια της μαμάς. Σε αντίθεση με τους περισσότερους που βρέθηκαν ξαφνικά με επιπλέον χρόνο λόγω τηλε-εργασίας (ή καθόλου εργασίας), οι μαμάδες είμαστε το ίδιο πολυάσχολες, αν όχι περισσότερο, ιδίως όσες έχουν παιδιά σχολικής ηλικίας και επιβλέπουν την εκπαίδευσή τους από το σπίτι. 

Κι όμως, μεσούσης της πανδημίας, η Απόλαυση υπήρξε για εμένα φάρος και οδηγός. Τολμώ να πω ότι κατάφερα να την εντοπίσω και στις πιο μικρές και φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας: στα κέικ και στα μπισκότα που έψηνα, στη βόλτα που έβγαινα με μία φίλη με καφέ ανά χείρας, στα γέλια του γιου μου καθώς έπαιζε με τον σκύλο, στις πρώτες μας διακοπές ως οικογένεια (όχι μακρύτερα από το εξοχικό, το οποίο είμαστε πολύ τυχεροί να έχουμε σε ένα κοντινό Κυκλαδονήσι), σε μία περιποίηση προσώπου ή ένα πικνίκ στην παραλία, ακόμη και στις ταινίες και στις σειρές που καταναλώσαμε σε υπερβολικό βαθμό και καθ' έξιν στην συνδρομητική τηλεόραση. Κατόρθωσα ακόμη να δημιουργήσω μία Λέσχη Ανάγνωσης στο Facebook και 2 φορές τον μήνα συζητάμε από ένα λογοτεχνικό έργο, την πρώτη πεζογραφία, τη δεύτερη ποίηση. Και, ειλικρινά, δεν μπορούσα να φανταστώ με πόση χαρά και ικανοποίηση θα με γέμιζε η συζήτηση με αξιόλογους συνομιλητές πάνω σε υψηλά νοήματα, με αφορμή ένα βιβλίο. 

Η λέξη που επέλεξα για το 2021 είναι αγγλική: Poise. Στα ελληνικά μεταφράζεται συνήθως ως αυτοκυριαρχία, η οποία όμως δεν αποδίδει το ακριβές περιεχόμενο της έννοιας, που συντίθεται από πληθώρα επιμέρους εννοιών: κομψότητα, αυτοπεποίθηση, όμορφη κορμοστασιά, καλλιέργεια, λεπτότητα στους τρόπους, αξιοπρέπεια, ευπρέπεια. Αν πρέπει να επιλέξω ένα πρόσωπο που για εμένα ενσαρκώνει την λέξη poise, αυτή είναι η ηθοποιός Μαρία Ναυπλιώτου. Αυτά, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά επέλεξα να καλλιεργήσω αυτήν την χρονιά και, στο πλαίσιο αυτό, κατέστρωσα και την στοχοθεσία μου (τη λέξη "πλάνο" ας την αφήσουμε κατά μέρος μέχρι νεωτέρας). Με σκοπό να επιτύχω όσο το δυνατόν καλύτερη ισορροπία, επέλεξα τουλάχιστον έναν στόχο για κάθε επιμέρους τομέα της ζωής μου: Οικογένεια, Σχέση - Γάμος, Υγεία και Ευεξία, Νους - Πνεύμα, Αυτοβελτίωση, Διασκέδαση, Οικονομικά, Επαγγελματικά.

Για παράδειγμα, ένας στόχος που έθεσα και τον οποίο ήδη έχω επιτύχει είναι να οδηγήσω μόνη μου αυτοκίνητο. Δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει, αλλά ανέκαθεν είχα τεράστια ανασφάλεια, για να μην πω φοβία, με την οδήγηση, παρ' ότι κατάφερα με τα χίλια ζόρια να βγάλω την άδεια πριν από μία δεκαετία. Το είχα πάρει σχεδόν απόφαση, μαζί και οι οικείοι μου, ότι μία ζωή θα με πηγαινοφέρνει κάποιος. Πόσο όμως μου κακοφάνηκε που είχα αποκλειστεί στο σπίτι μήνες επί μηνών, επειδή δεν ήθελα να βάλω το παιδί στα ΜΜΜ εν μέσω περιόδου γρίπης και εν συνεχεία κορονοϊού (και προφανώς ούτε σε ταξί, αφού όσα έχουν ειδικό κάθισμα για μωρά είναι ελάχιστα και απαιτούν να έχεις κλείσει ραντεβού τουλάχιστον 1-2 ημέρες πριν, άσε που χρεώνουν όσο ένα μάτι). Με την πίεση παρότρυνση του συζύγου μου, αγόρασα ένα αυτόματο, μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι και, δειλά-δειλά, άρχισα να το παίρνω -στην αρχή με εκείνον δίπλα μου στη θέση του συνοδηγού, πλέον όμως μόνη μου. Στα 35 μου χρόνια. ανακάλυψα μία νέα διάσταση αυτονομίας!  Συγχρόνως, νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση, καθώς μέχρι πρότινος ήταν για εμένα ένα αγκάθι να αδυνατώ να κάνω κάτι που φαινομενικά μπορούσαν όλοι οι άλλοι. 

Θα κλείσω εδώ αυτήν την σύντομη ανακεφαλαίωση των τελευταίων 2.5 (!!) ετών, φοβούμενη ότι θα κουράσω όσους κατάφεραν να διαβάσουν ως εδώ. Δεσμεύομαι, όμως, να γράφω πιο τακτικά, με την ελπίδα ότι υπάρχει εκεί έξω, στον αχανή ψηφιακό κόσμο, κάποιος που ενδιαφέρεται να διαβάσει τις σκέψεις μου, κάποιος που τον αγγίζουν τα γραπτά μου και που (ίσως!) να αποκομίσει μία μικρή δόση σοφίας ή ελπίδας στην ζωή του.