Να 'μαι πάλι. Θα μου πεις: έπρεπε να πέσει λοιμός για να επανεμφανιστώ; Μεσολάβησαν τόσα πολλά από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ, τον Ιανουάριο του 2018. Πέραν της πανδημίας που ήδη μετρά πάνω από έναν χρόνο, το σπουδαιότερο είναι ότι τον Σεπτέμβριο του 2019 έγινα μαμά -δύο λέξεις που συμπυκνώνουν μέσα τους τόσο περιεχόμενο που είναι αδύνατον να καλυφθεί σε μία μόνο ανάρτηση. Ή και σε εκατό. Πώς να περιγράψω σε μερικές γραμμές τον κυκεώνα από συναισθήματα και τον επαναπροσδιορισμό αξιών που συνοδεύουν τον ερχομό ενός ολοκαίνουριου ανθρωπάκου; Μαζί επαναπροσδιορίζονται οι σχέσεις, οι ισορροπίες, τα όρια. Η αϋπνία δοκιμάζει τα νεύρα, το ίδιο και οι συναισθηματικές αναταράξεις της λοχείας. Η μητρότητα είναι αυτό που λέμε « work in progress », ποτέ δεν ολοκληρώνεται εντελώς, αφού το ίδιο το παιδί δεν είναι κάτι στατικό. Ο γιος μου (τι υπέροχη, τι χορταστική λέξη!) είναι σήμερα 18 μηνών. Ένα αεικίνητο πλάσμα με μαγουλάκια για δάγκωμα και αχόρταγα σκούρα μάτια ...
Ιδέες για μια ζωή με νόημα.